Als ik dit schrijf is het nog nacht, 5.14 uur. Veel te vroeg om uit bed te zijn vind ik zelf. Toch lukte in bed blijven, omdraaien en weer in slaap vallen me vandaag niet.
Ik lag te denken, malen, piekeren. Al een uur lang. Over van alles en nog wat. Vooral over werk. Werk dat nog gedaan moet worden, werk dat ik steeds vooruit schuif, ambities en plannen die nog niet gelukt zijn om uit te voeren, mailtjes die ik moet beantwoorden, administratie die moet gebeuren… Allemaal dingen die midden in de nacht ineens voldoende grip op me hebben om me wakker te houden.
Ik weet heel goed dat piekeren niet helpt. Daar wordt het niet beter van. Sterker nog, vaak wordt het er slechter van. Als je niet oppast, ben je de hele dag moe en chagrijnig. Saboterende gedachten noem ik dit. Saboteurs ook wel. Het zijn de stemmetjes in je hoofd die je ergens van overtuigen en daarmee blokkeren. Of wakker houden in mijn geval. De saboteur in mij die graag oordeelt over hoe ik het doe, maakt overuren op het moment. Die wijst me maar wat graag op wat ik niet goed doe. Mijn saboterende ‘controlfreak’ trekt het niet hebben van grip op dit moment ook bijzonder slecht…
Als psycholoog en coach help ik dagelijks anderen om hun belemmerende overtuigingen te zien, herkennen en ermee om te gaan. Ik ben de expert en tegelijk ook een mens met eigen saboteurs. Het managen van je negatieve gedachten is als een mentale spier en ook ik ben niet uitgetraind.
Vandaag koos ik ervoor om uit bed te gaan, thee te zetten en er iets van te maken. Mijn gedachten van me af schrijven en daarmee te structureren, met volop empathie voor mezelf. Het is oké om af en toe te piekeren. Het geeft aan dat er iets speelt wat belangrijk is. Wat er bij mij speelt is dat ik overprikkeld ben en ook moe van het combineren van werk en zorg. Ook mis ik het om alleen te zijn, tijd te hebben om na te denken, te lezen, ideeën uit te werken. En ik mis mijn vriendinnen. Even samen weg van huis en onze gedachten verzetten.
Ik weet zeker dat wat nu bij mij speelt, ook bij anderen speelt. Dat besef relativeert. Het geeft een gevoel van verbonden zijn. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, het is even niet anders. En weet lieve harde werker: je best doen is goed genoeg. Niemand heeft echt grip, het perfect doen bestaat niet. Ben een beetje lief voor jezelf deze dagen, dat ga ik ook doen.
Wil je even je verhaal delen of je hart luchten? Doen! Het helpt.